Dzień Kobiet w Teatrze Jaracza w Olsztynie

6 – tego marca uczniowie klas: 1 TI/g, 1 TPS/g oraz 2 TH/g wraz z wychowawcami – p. Edyta Kondraciuk – Pieniak, p. Iwona Pieniak i p. Mirosław Kopytko a także z p. Edytą Krawczyk – nauczycielką języka polskiego i p. Zbigniewem Kowalczykiem – nauczycielem przedmiotów zawodowych, udali się do Teatru Jaracza w Olsztynie na spektakl w reżyserii Wojciecha Malajkata – „Dulscy – tragifarsa kołtuńska”.
W domu Dulskich jest jak w tartaku, wszyscy krzyczą, powie jedna z postaci. Kiedy przekraczają drzwi prowadzące na zewnątrz, przyjmują wyuczone pozy, deklamują powszechnie akceptowalne kwestie. To ludzie hodowani przez filigranową, apodyktyczną kobietę do ról przyszłych matek, mężów wżenionych w tzw. „dobre rodziny”. Skryty za płachtą „Rzeczpospolitej” i mruczący niezrozumiałe słowa mąż Dulskiej, zdaje się być kimś, kto pojął dawno temu, że ucieczka z tego modelu życia nie jest możliwa. W dulszczyznę się wrasta, staje się ona osobliwą filozofią przetrwania, systemem wartości, odłamem religii, tytułowym kołtuństwem. Czasami można pojawić się w ich świecie, uderzyć w miękką tkankę wyrywając im pieniądze.
W tym spektaklu najczęściej używanym rekwizytem stają się dwuskrzydłowe drzwi. To one są bramą do świata Dulskich. To co robi i mówi się za nimi, ma pozostać wiedzą dostępną wyłącznie dla domowników. A dzieją się tam rzeczy z pogranicza lupanaru, ozdobionego wielkim łóżkiem, i salonu klasy średniej, w którym wszelkie sprawy załatwia się, siedząc przy stole albo na jednym z wygodnych foteli. To świat całkiem dobrze znany. W żadnym wypadku nie jest on modernistyczną imitacją odległej przeszłości. To nie przedwojenny Lwów, to Polska Anno Domini 2020.
„Dulscy. Tragifarsa kołtuńska” to teatr bardzo współczesny, czytelny, stawiający pytania o sens buntu jednostki w świecie ustalonych reguł, wszechobecnej hipokryzji i papierowych relacji rodzinnych. Wojciech Malajkat wykonał wspaniałą pracę.

EKPieniak